www.odkrywaniehistorii.fora.pl

Piotr-246 · Gość

Temat: Król Wisław I

Z kanału Lechia.lehia na Facebooku:
5 czerwca 2020

------------------------------------------

WISŁAW I

Król Lehii 35-91

Wisław, „wziął za żonę Tiburnię, córkę króla Norwegii.”[1] Od jego imienia rzekę Wandalę nazwano Wisłą.[2]
Wisław podbił ponownie Pomorze, które przez pewien czas powtórnie opanowali Obodryci, o których Prokosz pisze, że panowali tam „aż do zawoiowania od Palaków Lata Chrystusowego 35.”[3] W roku 36 podbił Panonię: "Armenia została spustoszona przez Partów, Mezja - Dakow, Panonia – Sarmatów, a Galia – sąsiednie ludy."[4] Przeciwko Lehii wyprawił się cesarz Kaligula: „Podjął się wojny przeciwko Germanom, ale wkroczywszy do Swebii [Sueviam], niczego sprawnie nie przeprowadził.”[5]
Na początku roku 69 Rzymianie pobili Sarmatów w Mezyi, co opisuje Tacyt: „[Roksolanie] wśród wielkich nadziei do Mezji wtargnęli w liczbie około dziewięciu tysięcy jeźdźców, butni z powodu odniesionego sukcesu i dlatego raczej zdobyczą niż walką zajęci. Otóż na wałęsających się i niebacznych trzeci legion wraz z towarzyszącymi mu wojskami posiłkowymi nagle uderzył. U Rzymian było wszystko do bitwy gotowe; Sarmaci, rozproszeni w swej żądzy łupieży albo ciężarem bagażów przeładowani, ponieważ nadto chyżość ich koni na śliskich drogach nie dopisała — jakby w pętach wycinać się dali. Wszak osobliwą jest rzeczą, jak cała dzielność Sarmatów niby na zewnątrz nich leży. Nic tak ospałego do walki pieszej; skoro jednak w oddziałach jazdy nadciągną, wtedy z trudem jakiś szyk bojowy mógłby im czoło stawić. Lecz wówczas, w dniu wilgotnym i przy gołoledzi, ani ich piki, ani przydługie miecze, które w obu dłoniach dzierżą, na nic im się nie zdały, ponieważ konie się potykały, a napierśniki im ciężyły. To jest książąt i każdego przedniejszego okrycie, z żelaznych blaszek albo bardzo twardych rzemieni spojone, ile dla ciosów nieprzepuszczalne, tyle przy powstawaniu dla tych niewygodne, których atak wrogów obalił; prócz tego zapadali się w głębokim i miękkim śniegu. Żołnierz rzymski, który łatwo w swym pancerzu się poruszał i z lekką do rzutu spisą lub lancą doskakiwał, w razie potrzeby lekkim mieczem nieosłoniętego Sarmatę z bliska przeszywał (bo tarczą się bronić nie mają zwyczaju), aż wreszcie garstka tych, którzy z bitwy cało uszli, w bagnach się ukryła. Tu wskutek srogiej zimy albo ran wyginęli.”[6]
W roku 90 „Domicjan odniósł triumf nad Dakami i Germanami.”[7]

PRZYPISY:
1 Marschalk N. „Annales Herulorum et Vandalorum”, 1521, Ks. 2, Rozdz. 6.
2 Zob. Prokosz „Kronika słowiańsko-sarmacka", Warszawa 2017, Str. 68 i 92, oraz „Wiendalorum Antiqui Reges sive Sarmato-Scytharum. Post divisionem a Ligiis-Sarmatis seu Scytho-Lechitis. ex Procos. p.” za: Janusz Bieszk „ Starożytne królestwo Lehii. Kolejne dowody”, Warszawa 2019, Str. 169.
3 „Pomeranorum, Antiqui Reges." za Janusz Bieszk „ Starożytne królestwo Lehii. Kolejne dowody”, Warszawa 2019, Str. 172-173.
4 Сhronicon wirziburgense auctore, ut videtur Eccehardo. MGH, SS. Bd. VI. Hannover. 1844.
5 Eutropiusz „Breviarium” 7, 12,2, za: „Testimonia najdawniejszych dziejów Słowian. Seria łacińska", tom 1, Poznań-Warszawa 2016, Str. 31.
6 Publius Cornelius Tacitus „Dzieje", Ks. 1, Edycja komputerowa: www . zrodla . historyczne . prv . pl
7 „Hieronymi Chronicon", za: Eusebii Pamphili chronici canones. London. 1923.
/W.W./