www.odkrywaniehistorii.fora.pl

Piotr-246 · Gość

Temat: Dynastia Polachska

Z profilu "Lechia" na Facebooku

50. Polach (Polak, Polel) 470-427 pne
51. Waryn 427-? pne
52. Lisz ?-? pne
53. Posnan (Poźny) ?-? pne
54. Kaślisz ?-358 pne

Piotr-246 · Gość

Z profilu Lechia.lehia na Facebooku:

19 kwietnia 2020
------------------------------------------------------------------------------------

SCYTIA EUROPEJSKA zwana POLACHIĄ

VI DYNASTIA SZCZYTÓW, ZWANYCH POLACHAMI

POLAH/POLEL Panował 470-427 roku pne. Przybył z Illyryku nad Wisłę, wraz z pięcioma braćmi, ok roku świata 3530. Wyparł Alanów oraz Wandalów i został zaliczony w poczet bogów ojczystych.
Został królem Lehitów po pokonaniu Mazyka w 470 p.n.e.
O jego przybyciu na ziemie lehickie tak pisze Prokosz: „POLACH albo Polak I. niegdyś król waleczny Lechitów (Scythami pospolicie od Greków nazwanych) Który około Roku świata 3530 tym tu panuiąc narodom pierwszy z Illiryku na te tu mieysca (gdzie teraz Polska) z piącią swoich braci (po piąciu set lat iak przodek iego rugowany był od Alanów) powróciwszy, one szczęśliwie znowu osiadł. A ponieważ on przywrócił narodowi dawną oyczyznę, i tego dokonał czego nie mogło dokazać kilkunastu królów, atoż cały Lechitów naród na zawdzięczenie za tak osobliwsze dobrodzieystwo, uniwersalną zgodą, czyniąc tym samym pamięć dzieł iego nieśmiertelną, przyozdobił onego po śmierci czcią bóstwa: gdzie odmieniwszy mu pierwsze imie Polaka - i w regestrze bogów oyczystych naznaczywszy mu wtóre mieysce po LELU królu niegdyś swoim a po tym bogu, POLELEM z tey przyczyny onego nazwał.” [1]
Prokosz podaje dokładny czas powrotu Polaha do Lehii: „Polak lub Polah żył około 470 roku przed narodzeniem Chrystusa, 3530 zaś Roku Świata. Przybył on z Illirii z pięcioma braćmi nad wody Istuli i wyparł Alanów, którzy wygnali stad jego przodków w 3030 Roku Świata, to jest 500 lat wcześniej.” [2]
Po przybyciu do Lehii Polah prowadził walki z różnymi ludami i przyłączał do swego królestwa kolejne ziemie, co potwierdzają najstarsi kronikarze. Prokosz podaje, że „Lehici lub Ligowie zwani Palako" pod wodzą Polaha pokonali Mazyka i zajęli Wiendalię. [3] W tym samym roku pokonał króla Iazygo II, o czym pisze Wojnan: „Ten ostatni [Iazygo II] Roku Świata 3530 Zwyciezony w bitwie od walecznego Palaka pierwszego Polaków Krola, życie y Państwo utracił. Które podbiwszy, Palak władzy swoiey, do Kraiu świeżo ręką perowanego od Wiendalow y Alanów przyłączył y swoim, to iest Polakia nazwał Imieniem. Które pod nazwiskiem Podlasza, albo Podkahii, trochę odmiennym, dotąd zostawa.” [4] W 467 roku p.n.e. Polah pokonał Honatha II, króla Henetów, którzy od ponad 200 lat panowali także nad Obrodytami „Co aż do przyjscia Illyryckich trwało Słowaków do R. 3533, którzy opanowali Kray Nadmorski.” [5] Rok później pokonał w pojedynku króla Ulmigaworów, o czym wspomina Prokosz: „Apintymunt Pokonany przez Polaha, syna Scyry w 3534 w walce wrecz.” [6]
Od imienia króla Polaha pochodzi nazwa Polonia, co potwierdza Prokosz: „Polonia trzecie imie Polski, [...] pochodzi od Pola ka króla, który od imienia swego zamek na pograniczu Pomorskiem Polan nazwany wystawił.” [7] Używanie tej nazwy w starożytności potwierdza Ptolemeusz wymieniając ich jako Bulanów, t.j. Polanów: „Bulanes Βουλανες podług Erazma, są najpodobniej Poljane (Polanie) gałęź Lechów zamieszkała nad Wisłą" [8]
Przypisy:
[1]
„Kroniki Prokosza Rozdział VII, opisuiący dzieie Mieczysława I. Xcia Polskiego” za „Trzech Kronik Polskich naydawnieyszych, wydrukowanych w latach 1825 i 1831 Dokończenie”, zob. „Chronicon Slavo-Sarmaticum Procossi", Warszawa 1827, Str. 6 i Janusz Bieszk „ Starożytne królestwo Lehii. Kolejne dowody”, Warszawa 2019, Str. 29-30 i Prokosz „Kronika słowiańsko-sarmacka", Warszawa 2017, Str. 56.
„Chronicon Slavo-Sarmaticum Procossi", Warszawa 1827, Str. 7, zob. Janusz Bieszk „ Starożytne królestwo Lehii. Kolejne dowody”, Warszawa 2019, Str. 30..
[2]
„Chronicon Slavo-Sarmaticum Procossi", Warszawa 1827, Str. 7, zob. Janusz Bieszk „ Starożytne królestwo Lehii. Kolejne dowody”, Warszawa 2019, Str. 30.
[3]
Zob. „Wiendalorum Antiqui Reges sive Sarmato-Scytharum. Post divisionem a Ligiis-Sarmatis seu Scytho-Lechitis. ex Procos. p.” za: Janusz Bieszk „Starożytne królestwo Lehii. Kolejne dowody”, Warszawa 2019, Str. 169.
[4]
„Iazygarum, Antiqui Reges. Post divisionem a Scitho-Lechis. Procossius ex Voiano" za Janusz Bieszk „ Starożytne królestwo Lehii. Kolejne dowody”, Warszawa 2019, Str. 183.
[5]
„Obrodytaru, Antiqui Reges. Sive Scythi-Slavorum Post divisionem a Pomeranis Procossius de Voiano" za Janusz Bieszk „ Starożytne królestwo Lehii. Kolejne dowody”, Warszawa 2019, Str. 203, zob. „Henetorum, Antiqui Reges. Sive Slavo-Wenetorum Post Divisionem a Pomeranis Procossius de Vojano" za Janusz Bieszk „ Starożytne królestwo Lehii. Kolejne dowody”, Warszawa 2019, Str. 202.
[6]
„Ulmigavorum Antiqui Reges Post Divisionem a Gedis" za: Janusz Bieszk „Starożytne królestwo Lehii. Kolejne dowody”, Warszawa 2019, Str.179.
[7]
Prokosz „Kronika słowiańsko-sarmacka", Warszawa 2017, Str. 29.
[8]
Szafarzyk P. J. „Sławiańskie starożytności" Tom I, Poznań 1842, Str. 290.

KAŚLISZ/LISZ Król Lehii, wnuk Polaha, wg Kagnimira panował 8 lat.
Bielski podaje, że założył Kalisz: „rzeczony Kaślisz: ten założył nad rzeką, Przoszną, miasto Kalisz, gdzie pierwey byłinaczś Podbrzeże: iako o tym niektore Kroniki nasze stare świadczą. Acz tego miasta czynią wzmiankę Geographowie starzy, zwłaszcza Ptolomeus ieszcze przed Bożym narodzenim, zowiąc ie Kalissium.” To samo poświadcza Bandtkie: „Kalis Kalisz na mieyscu wsi Podbrzeże zbudował”
Prokosz nazywa tego króla Lisz, podając że był wnukiem Polaha. Różnica w imieniu Kaślisz-Lisz jest spowodowana zapewne tym, że Prokosz korzystał ze zniszczonego rękopisu kroniki Nakorsza Warmisza, w którym zachowała się tylko końcówka imienia ...lisz.

POSNAN/PÓŹNY wnuk Polaha, panował ? założył Poznań
Król Lehii, brat i następca Kaślisza.
Poza Prokoszem piszą o nim Kagnimir, Żelizowie i Bielski.
Założył on miasto Poznań: „Pozny, to iest posthumus: ten założył Poznań, w polach przestronych, nad rzeką Warthą, a od swego imienia dal mu imię Poznań.” O tym samym informuje Żelizo: „Za życia swego Miasto Pozen od swego Imienij zbudował, które późniey przezwane iest Poznań.” Tak samo pisze Bandtkie: „Pozny Poznań [...] zbudował" Natomiast Prokosz wyjaśnia, że odbudował on Strogom i zmienił mu nazwę: "Strogom [...] toż samo miasto Xiążę Poznan, Polaka Wielkiego wnuk, Roku Świata ... nad Polskim panuiący Narodem, pierwsze odmieniwszy mu nazwisko, swoie ku wieczney pamiątce od gruntu prawie zreparowanemu nadał imię." Także Długosz potwierdza, ze w Poznaniu była królewska siedziba: „Poznań, dawny królów Polskich zamek, siedziba, stolica i pogrzebów miejsce”. Według Żelizów Poźny panował 21 lat.

Sandomir książę założył Sandomierz
Wspomina o nim Prokosz: „Sandomir [...], których mogiły pod miastami od nich niegdyś wystawionemi, iakie się dotąd widzieć daią, są powysypywane”.
Kagnimir nazywa go Sąndzmir i Sendymir.
Prokosz „Kronika słowiańsko-sarmacka", Warszawa 2017.
Kagnimir 'Liber secundus de antiquis in Polonia familiis, signisque militum, patrio sermone Erby dictis' (Księga druga o starożytnych rodach w Polanii, znakach rycerskich, zwanych w ojczystej mowie herbami) za Janusz Bieszk „ Starożytne królestwo Lehii. Kolejne dowody”, Warszawa 2019.

Lublin książe założył Lublin.
Wspomina o nim Prokosz: „Lublin [...], których mogiły pod miastami od nich niegdyś wystawionemi, iakie się dotąd widzieć daią, są powysypywane”, „Lublin, [...] Polscy tych imion Xiążęta, Polaka albo Polacha potomkowie, wystawili: z których pierwszego, to iest Lublina, wysoka iest nad miastem mogiła.", „Lublin, co miasto tego nazwiska fundował”. /W.W./

Lubusz książę założył Lubusz
Wspomina o nim Prokosz: „Lubusz Polscy tych imion Xiążęta, Polaka albo Polacha potomkowie, wystawili", „Lubusz podobnież miasto tego nazwiska założył."
Żelizo nazywa Lubusza Libussą i pisze, że był synem Poźniaka. O mieście Lubusz tak pisze Długosz: „Lubusz, znakomite bardziej starodawnem nazwiskiem niż świetnością dzisiejszą.” /W.W./

GRAK/GRAKCH I WIELKI panował 405-359 roku pne. Wygrał wojnę z Gallami ok 385 r pne.
W 386 roku p.n.e Galowie pod wodzą Brennusa zdobyli Rzym i zagrozili Lehitom, o czym pisze Mateusz: „Galowie bowiem, jak mówi Trog, gdy ich ojczyzna zmieścić nie mogła wysłali zpomiędzy siebie trzykroć stotysięcy za Dunaj i z tej strony Dunaja do szukania nowych siedlisk. Z nich część usadowiła się w Italii gdzie Rzym zdobywszy spaliła; druga przedarłszy się przez tłumy barbarów, usadowiła się w Panonii, i Panonów podbiwszy, wiodła długoletni bój z Linchitami." Wtenczas Lehici „ Obawiaiąc się więc napaści Gallów, obrali iednomyślnie Woiewodą, a właściwiey mówiąc Wodzem woyska (bo Wódz woyska nazywa się w Polskim ięzyku Woiewoda) pewnego naywalecznieyszego Męża zwanego Krak, któren z przeznaczenia Boskiego mieszkiwał wtedy około rzeki Wisły pomiędzy Lechitami pobratymcami swemi.
Cholewa M. „Kronika Lehitów i Polanów", rekonstrukcja, Bieszk J., Wrożek W., Warszawa 2018, za: Janusz Bieszk „Starożytne królestwo Lehii. Kolejne dowody”, Warszawa 2019
Wieść również głosi, że wtedy Gallowie zagarnęli rządy na całym prawie świecie18. Nasze zastępy w licznych walkach wybiły wiele ich tysięcy. Pozostałych, długi czas udręczonych, [nasi] skłonili do zawarcia przymierza, tak że jeśliby bądź losem, bądź męstwem zyskali coś u obcych, jednym i drugim równy miał przypaść udział. Gallom więc przypadła cała Grecja, naszym zaś przybyły [ziemie] ciągnące się z jednej strony aż do kraju Partów, z drugiej aż do Bułgarii, z trzeciej do granic Karyntii. Gdy po licznych walkach z Rzymianami, po przebyciu wielu niebezpieczeństw wojennych zajęli miasta, ustanawiają namiestników, obierają sobie księciem pewnego człowieka imieniem Grakchus. Wreszcie jednak zgnuśnieli od zbytków, z wolna zatraciwszy hart przez swawolę niewiast; znakomitsi ludzie tego plemienia [Gallów] zginęli otruci, wszyscy inni poddali karki pod jarzmo tubylców. I tak tych, których nie zwyciężył żaden oręż, zwycięża gnuśność niewielu(Kadłubek).
Gallowie zyskali Grecję po Dunaj w całości, Lechici wzięli całą Bułgarię i Karyntię oraz Partię na warunkach które były określone. Grak miał dwóch synów Graka i drugiego nieznanego oraz córkę Adee.
Należy pamiętać , że profesor Henryk Samsonowicz w swoim wykładzie(18 października 2016 roku, film na You Tubie) potwierdził wojnę Lechii z Gallami.
Opowiadał tedy pewien starożytny wysokiego rodu: Niegdyś żyła w Liryku nieprzeliczona ilość ludu, u którego obszar taki jak macedońskie królestwo ledwie znaczył tyle, co łan jeden. Ilirów tedy nie gnała do czynu żądza panowania lub zbiorów, lecz utwierdzone męstwo szukało chlubnych dla się popisów. Bo też waleczność jakoby w więzieniu zamknięta rozwinąćby się nie mogła. Oni aż na zamorskich ziemiach zwycięskie imię swoje wyryli, nie tylko bowiem wokół ludy nadmorskie, ale nawet wyspy dalmackie zagarnęli w moc swoją, potłukłszy nielada ich zastępy w morskich bitwach, potem usadowiwszy się w samym środku wysp, podbili wszystkie ludki Macedonom dannicze i samego ich króla Amintę w kajdany zakuli.
(Starożytne Królestwo Lehii str.394..)
Odnotowano w źródłach, że to celtyccy Galowie w III wieku pne nazwali wszystkie ziemie na wschód od Renu Hermanią (Germania). A ich mieszkańców sióstr i braci Hermano (Germanami). Na tych terenach od tysięcy lat mieszkali Słowianie nazywani Suewami. Tak więc Germania była krainą Słowiańską i wchodziła w skład Imperium Lechitów, natomiast Germanie byli Słowianami, inaczej Sarmatami. (Królowie Lechii i Lechici W Dziejach str.197)
Nazwa Germanie została przypisana Niemcom, w okresie największego rozwoju Państwa Pruskiego, w II połowie XIX wieku, dla podkreślenia ich długiej historii, sięgającej czasów Celtyckich.
Starożytna Iliria leżąca nad Adriatykiem była królestwem Ariów-Słowian, ściśle związanym z Lechiąi należącym do wielkiego sojuszu plemion zwanych Imperium Lechitów. Obejmowała w przybliżeniu obszary dzisiejszej Chorwacji, Bośni i Hercegowiny, Czarnogóry, Serbii, Albanii, i Macedonii, według niektórych historyków aż po Dunaj. Niewątpliwie na przestrzeni wieków obszar ten ulegał zmianom. Według Nikćevića w V wieku pne, w wyniku zawartych sojuszy, powstało królestwo Ilirii.
Iliria (Ilirycum) była często wymieniana w naszych kronikach lechickich i niejednokrotnie wyróżniający się wojewodowie lub królowie plemion Lechii i ich krewni ze znakomitych rodów byli wybierani na królów w Ilirii, na przykład Zagabor, brat króla Rodaya Sławo-Wenetów, panujący w latach 676 pne. Królem Lechii został też Polah, który w 470 roku pne przybył z pięcioma braćmi i odebrał władzę Wandalom i Alanom. (Starożytne Królestwo Lehii str.233..)

GRAK II Następca Graka I Wielkiego.
Jeszcze za życia ojca zabił swego starszego brata.
Panował krótko, „albowiem wkrótce odkryto zbrodnię, a winowajca za karę skazany został na wieczne wygnanie.”[1] Natomiast Baszko pisze, że zmarł bezpotomnie.[2]
[1] Miorsz „Kronika Lehitów i Polanów", rekonstrukcja, Bieszk J., Wróżek W., Warszawa 2018, za: Janusz Bieszk „Starożytne królestwo Lehii. Kolejne dowody”, Warszawa 2019, Str. 369.
[2] Zob. „Kronika Lechitów i Polaków” Godzisława Baszko, Warszawa 1822, Str. 31. /W W./

ADEA Królowa Lehii.
Siostra i następczyni Graka II, powołana na tron po jego wygnaniu. Rezydowała w pobliżu Grakowa. Była ona bardzo piękna.
Filip Macedoński wysłał przeciw Lehii Langara w celu przejęcia tronu lehickiego. Jednak wojsko na widok królowej zostało „nagle rażone niby promieniami słońca, i jakby widokiem bóstwa rozzbrojone z pola się bitwy wskok cofa. Woła, że nie walki lecz świętokradztwa unika, nie lęka się człowieka; lecz czci w człowieku nadludzki majestat.” Natomiast Langar, opuszczony przez armię, przebił się mieczem. Adea zginęła w walce, będąc niezamężną, nie pozostawiła potomków.
Miorsz „Kronika Lehitów i Polanów", rekonstrukcja, Bieszk J., Wróżek W., Warszawa 2018, za: Janusz Bieszk „Starożytne królestwo Lehii. Kolejne dowody”, Warszawa 2019,
Cholewa M. „Kronika Lehitów i Polanów", rekonstrukcja, Bieszk J., Wrożek W., Warszawa 2018, za: Janusz Bieszk „Starożytne królestwo Lehii. Kolejne dowody”, Warszawa 2019.

miro-slav